Deze maand is het 70 jaar geleden dat een grote groep Molukkers aankwamen in Nederland, het zou voor de duur van maximaal 6 maanden zijn. 70 jaar geleden is het nu. De oma van mijn dochters is inmiddels de 90 gepasseerd, ze was dus begin 20 toen ze aankwam. Hun opa is inmiddels overleden, maar was ook een jongeman van begin 20 toen hij per boot arriveerde. Begin 20, in de bloei van je leven, je kunt nog alle kanten op en komt terecht in een land waar het koud is, je herkent de mensen niet en in de taal is ook niks bekends. Gelukkig is het maar voor even…..
Vele jaren kwam ik bij hen thuis. “Wil je eten?” was eigenlijk standaard de eerste vraag. Nooit wilde ze me in haar keuken, het was haar domein, haar trots, het heerlijke eten, haar verbinding met het eiland waar ze vandaan kwam. Tot ik kinderen kreeg, haar kleinkinderen, hun opa wist hoe belangrijk het is dingen door te geven. Samen gingen we koken, zodat ook ik een verbindende schakel kon zijn om iets door te geven. En inderdaad, allebei haar kleindochters hebben de liefde voor koken, voor lekker eten, voor gastvrij zijn en delen doorgekregen. Ze pendelen tussen twee culturen, als derde generatie zijn ze dat gewend. Ze zijn gemengd en kiezen zelf ook voor gemengd. Misschien komt er ooit een tijd dat er over de hele wereld geen wij en zij meer is.
Laatst werd ik gevraagd een offerte te maken, voor een Molukse uitvaart. Een uitvaart die volledig in eigen hand georganiseerd en gedaan wordt. Vanuit de tradities en gebruiken. Voor mij een plaats op de achtergrond, om wat praktische dingen te regelen, meer niet. Dat is wat ik voel, een absoluut respect voor waarden en tradities die er zijn. Omdat de geschiedenis, je geschiedenis, nooit verdwijnt maar verwezen is in het hier en nu.
