Ik zit nog maar goed en wel, bij haar in het tuinhuis. Haar jurk is van de blauwgroene kleur waar ik van hou, haar haren opgestoken, ze draagt geen sieraden. Haar ogen kleuren bij haar jurk en kijken me doordringend aan. Ik trek mijn wenkbrauwen op na het horen van de vraag. Ik zal het je uitleggen zegt ze. We maken een bijzondere tijd door en de mensen begrijpen elkaar niet goed meer. Toch is het niet zo heel moeilijk te snappen, gaat ze door. Ieder mens inventariseert te allen tijde hoeveel en welke risico’s hij loopt. Zeker in een crisis. Neem nu de jonge kinderen. Ze zijn zich van geen risico’s bewust. Haar armen zwaaien in de lucht als ze uitbeeldt hoe ze rennen, vliegen en spelen. Word je ietsjepietsje groter dan zijn er allerlei risico’s”: zo kun je een gat in je broek vallen, met het risico dat mama boos wordt. Of je vriendinnetje doet stom, met het risico dat je haar kwijtraakt. Weer wat groter loop je risico te blijven zitten, gepest te worden. Dan volgen de risico’s op liefdesverdriet, verkeerde schoolkeuze en noem maar op. Later zijn er risico’s door het niet kunnen vinden van een baan, ontslag, hoe betaal je je studieschuld, geschikte woonruimte, dat alles om het risico van dakloos en berooid te zijn te voorkomen. Inderdaad, ik knik. Het leven bestaat uit risico’s en vallen en opstaan. Elke leeftijd en elke situatie kent zijn eigen risico’s. Je kunt je niet over alle risico’s even druk maken, immers dan heb je geen leven. Dat bedoel ik zegt ze, ondertussen een slok koffie nemend. Des te ouder je wordt lijken de risico’s af te nemen. Situaties die je voorheen beschouwde als risico zijn niet meer aan de orde. Je woont prima, je hebt pensioen en loopt geen risico meer je baan te verliezen of dat je bedrijft failliet gaat. Je hebt eelt op je ziel, door verdriet en pijn, daar kun je me dealen. Het enige risico wat je nog loopt is dat je ziek wordt en dood gaat, er een einde komt aan je leven. Maar dat is geen risico, slechts een gegeven. Vandaar mijn vraag zegt ze. Een mens maakt zich alleen druk om de risico’s die hij op dat moment aan de lijve ervaart, waar hij zich mee kan verbinden, die hij voelt van binnen. De enige uitdaging en vraag in het leven is: hoe gaat hij daar mee om?
Niet dat ik uitgenodigd gevraagd heb om hier antwoord op te geven besluit ze, maar ik wilde het gewoon graag met je delen. Mijn dank daarvoor.
