Een aantal jaren geleden zat ik, in de stad waar ik geboren en getogen ben, in een kerk. Na een tijdje realiseerde ik me, om me heen kijkend, dat ik als enige de taal niet sprak die er gesproken werd, dat ik als enige een andere huidskleur had, als enige andere kleding droeg. Ik kon me niet herinneren dat ik ooit eerder in zo’n situatie was geweest. Dat mijn uiterlijke kenmerken zo afweken van de mensen waar ik tussenin zat. Het was een ervaring die me lang is bijgebleven.
Een paar maanden geleden mocht ik vertellen over iemands leven. In een kleine plaats, waar iedereen elkaar leek te kennen. Tijdens het spreke
n keek ik de zaal rond. Tussen alle mensen zat een vrouw, qua uiterlijk heel anders dan alle anderen. Het bracht me onmiddellijk terug bij het moment waarop ik zelf zo anders als de rest was geweest. Ik vroeg me af hoe zij dat beleefde.
Na de afscheidsdienst liepen we naar de begraafplaats. De aanwezigen schaarden zich om het graf. Er werden nog wat laatste woorden gesproken voordat de kist ging dalen. Op het moment dat het voetpedaal geraakt werd, de daadwerkelijke begrafenis begon, op dat moment klonk er plotseling een stem over de begraafplaats. De vrouw zong met een prachtige stem het Amazing Grace.
Ze deed precies dat wat haar hart haar ingaf, precies dat wat zij gewend was te doen bij het begraven van een dierbare. Haar dankbaarheid toonde ze op die manier. Er leek een lichte schok over de begraafplaats te gaan. Hier en daar werd een traan weggepinkt. Deze prachtige stem, dit mooie lied, deze bijzondere vrouw zorgde meteen voor verbinding.
Ondanks verschillen in uiterlijk, in overtuigingen en karakters hebben we allemaal een ding gemeen. Een hart, wat spreekt in tijden van verlies, in tijden van dankbaarheid. Luister naar je hart, het klopt.
Comments