Wat zagen ze er tegenop. De jonge jongens, zo midden in hun pubertijd. Ze moesten afscheid nemen van hun moeder. Hartverscheurend was het, voor hen en wij als omstanders voelden allemaal de spanning. Hoe gaan die jonge jongens het redden?
Ze was zo op de helft van haar leven, als ze 100 jaar zou worden, toen ze hoorde dat het niet goed was. Een knobbeltje in haar borst was de oorzaak van een klap die voelde als het begin van het einde.
Ze waren net verhuisd. Zij en de jongens, onderweg naar een nieuwe start met z’n drietjes.
De jaren daarvoor waren zwaar geweest maar ze hadden zich herpakt en nieuwe plannen gemaakt.
De genadeloze boodschap hakte er in. Ze lag ’s nachts in haar bed te malen, droogde ondertussen haar tranen. Waarom nu, waarom zij? Dit kon toch absoluut niet de bedoeling zijn….
De laatste maanden van haar leven was ze niet meer thuis. Ze had zoveel zorg nodig dat ze elders verbleef. Naast de deur van haar kamer hing een bordje met haar naam. Mevrouw Veldhuis.
De jongens kwamen na schooltijd zoveel mogelijk bij haar. Samen een spelletje, verhalen van school vertellen, het ging zo goed als het ging.
Haar moeder, haar zussen, haar enige broer komen nadat ze is overleden. Samen bespreken we wat nu te doen. De jongens staan centraal zeggen ze beslist. Zij hebben in alles een belangrijke stem.
Het is een mooi stel. De jongste weet niet overal antwoord op. Dat geeft niks, de oudste wacht net zolang tot zijn broertje erover nagedacht heeft en weet wat goed voelt voor hem. We hebben geen haast en als ze samen nog eens naar de kamer van hun moeder gaan wachten ook wij net zo lang als nodig is.
Het wordt een begrafenis in de natuur. Dat is meteen duidelijk, dat wilde ze zelf en ook de jongens willen graag nog even naar haar toe kunnen, op de fiets. Samen kiezen we een plekje tussen de bomen.
Als de dag daar is dat we om het open graf staan is de spanning voelbaar. Blikken kruizen elkaar en het lijkt alsof iedereen dezelfde gedachte heeft. Hoe moeten deze jongens, deze moedige en dappere jongens, verder zonder hun moeder. Samen met hun ooms en tantes rijgen ze de touwen door de handvatten van de kist. Bijna klaar om te begraven. Dan kijken ze naar beneden, er beweegt iets. In het graf, op het zand, loopt een klein veldmuisje. Aaah…wat lief….zegt de oudste.
Een veldmuisje voor een Veldhuisje…….de spanning is gebroken…..
Comentarios