We staan in zijn werkplaats naast het huis. Een prachtige plek waar hij al vele uren heeft doorgebracht. De spullen aan de wanden vertellen een jarenlange geschiedenis van kunst maken, ze ademen liefde. Met tranen in zijn ogen vertelt hij dat zijn leven zwaar voelt na het overlijden van zijn vrouw, de liefde van zijn leven. Hij mist haar verschrikkelijk en fietst dagelijks naar haar graf om een kaarsje aan te steken. Eenmaal zittend in de woonkamer zie ik alle foto's die hij om zich heen verzameld heeft, hij kan er maar geen genoeg krijgen er telkens naar te kijken. Op tafel zijn viool. Muziek speelt een belangrijke rol in zijn leven. Met moeite vertrek ik weer, na ons gesprek. Hij voelt zo puur en oprecht, is zo verdrietig, hij raakt me in mijn hart. En dan komt plotsklaps het telefoontje dat hij is overleden. Zomaar, onverwacht. Hij lijkt er zelf niks van gemerkt te hebben. Zij die achterblijven zijn in shock. De eerste stappen worden gezet. Zijn herkenbare manier van kleden, de spullen die hem zo typeren om hem heen. Een uitvaart zo eenvoudig mogelijk, dat is zijn wens. Geen sprekers, in hele kleine kring, simpel en gewoon. Door ervaring weet ik dat dit niet heel simpel en gewoon is. Want bij elkaar zijn in stilte is een hele kunst. Zonder woorden gaat de taal van het hart spreken. Iets wat je samen moet kunnen dragen. Als de dag daar is verzamelen ze zich rond hun vader, hun opa. Er zijn geen woorden, er is muziek. Hartstochtelijke, emotionele muziek waar hij zo van hield. Nee, niet die violist maar die andere, hij had het hen altijd precies uitgelegd. De jongste bijt het spits af en tekent met veel aandacht bloemen op de kist van opa. Om de beurt tekenen of schrijven ze iets. Ondertussen klinkt de muziek door de ruimte. Die zich vult met liefde, ik voel het tot in mijn tenen. Ze kunnen het dragen, samen, er zijn geen woorden nodig.
Heel simpel, heel gewoon, heel bijzonder.
