Hartepijn

Ach, dan kom ik zomaar iemand tegen die het nog niet weet. Hij schrikt enorm als ik vertel dat jij bent overleden. Dit kan toch niet waar zijn? Zo’n energieke man, altijd vrolijk, altijd bezig….hij is overleden? Hij is er stil van. Maar dan weet hij het……’hij werkte veel te hard, ik heb het hem zo vaak gezegd, dat was toch niet normaal….’ De reden van jouw overlijden lijkt hem duidelijk, hij heeft het opgelost. We kunnen verder. Een invulling die ik kan volgen. Want ja, je werkte veel. Dat is wat anders dan hard werken. Je maakte lange dagen in je praktijk. Omdat het je passie was. Je er veel energie in kwijt kon en er energie voor terugkreeg. Ik herinner me mijn goede vriend Karel. Op een dag kwam hij langs en vertelde tussen neus en lippen door dat zijn jonge dochter zich aangepaste schoenen moest laten aanmeten, dat het best een ding was. Zelf had hij ook al vele jaren last van pijnlijke voeten. Het advies was ‘leer er maar mee leven, er is geen oplossing’. Natuurlijk was je aandacht meteen getrokken en vroeg je Karel te gaan zitten voor een eerste korte behandeling. Daarna nodigde je ze beiden uit een afspraak te maken. Een keer of vijf zijn ze geweest, samen. De pijnlijke voeten verdwenen, de aangepaste schoenen kwamen niet. Jaren later vertelt Karel er nog steeds over. Het was jouw verlangen dat er samenwerking zou komen tussen de reguliere zorg en de aanvullende zorg. Zover is het niet gekomen…. Hoe anders was de zorg voor jezelf. Door de loop van de jaren had je de overtuiging aangenomen dat je jezelf moest redden, daarvoor had je veel meegemaakt, ook moeilijke en pijnlijke situaties. Je vond ook dat je een ander niet moest belasten met jouw moeiten, pijn en verdriet. Ik vroeg weleens wat je iemand zou adviseren die met jouw verhaal in je praktijk zou komen. Die beerput blijft dicht was dan je antwoord. Dus nee, ik denk niet het vele werken. Ik denk wel dat je hartepijn een rol heeft gespeeld in je leven die niet bevorderlijk was voor je eigen welzijn. Je wist het zo goed. Zorg minstens zo goed voor jezelf als voor een ander was jouw motto. Maar je was een beetje als de schilder, die het huis van een ander keurig netjes onderhoud maar bij hem thuis bladdert de verf, zo bladderden bij jou ook losse stukjes….samen werden die een propje die zorgden voor een infarct.