Ik ben niet

Vanmorgen liep ik met de hond in het bos. De bomen helemaal in het groen, de zandpaden die de weg wijzen, de hond die vrolijk zoekt naar een stok. Mensen komen elkaar tegen onderweg, maken even een praatje, het leven schijnt je tegemoet. Er gaat door me heen dat niet ik, maar jij vaak 's morgens de hond uitliet. Ik hoor je stem en zie je lach zo voor me, een scheut van verdriet en gemis gaat door me heen. En tegelijk voel ik ook dat ik niet mijn verdriet ben. Dat het een deel van me is, dat jij altijd een deel van mij zult blijven, omdat mijn gevoel voor jou niet verandert. Maar ik ben ook mezelf, ik leef, ben aan het werk, bedenk nieuwe dingen. Het is mooi te ervaren dat dat samen kan. Ik ben niet mijn verdriet. Het is een deel in mij, dat elke dag anders voelt. Ik heb ook te dealen met wie je was als mens, je beerput van verdriet uit jouw verleden waarvan je altijd zei dat je die voor altijd dicht wilde laten maar waarvan de gevolgen nu merkbaar zijn. Ook de man waarvan ik weleens dacht dat je van een andere planeet kwam, omdat je zo zuiver van hart was.

Ik ben mijn uitvaartcollega's dankbaar, die lief voor me zijn en blijven checken hoe ik me voel. Mijn familie, de beste dochters op aarde die staan als een huis, dat hebben ze de laatste jaren wel geleerd. De lieve mensen die met me gaan koffiedrinken, lunchen, luisteren, waarbij ik kan huilen en lachen! Mijn gevoel zal steeds veranderen, daar ben ik me van bewust, dat is ook mooi om te ervaren.