In tijden van shock kunnen oude gewoonten weer boven komen, zo werkt dat nu eenmaal.
Ik merkte het aan mezelf omdat ik meteen van alles wilde regelen en vooral ook probeerde controle te houden. Meteen werd ook duidelijk dat dit niet ging lukken, het werkte simpelweg niet en het duurde even voor ik dat doorhad. Er kwam tegenwerking en dingen liepen anders dan ik gehoopt had. Ik bleek dus mijn behoefte aan controle los te moeten laten.
Daarnaast bleek ik ook hard voor mezelf. Als ik me verdrietig voelde ging ik nadenken over de reden.
Mis ik André of heb ik geen zin om alleen te zijn. Ben ik niet blij dat hij nu in een mooiere omgeving is omdat ik wil dat hij terugkomt. Ben ik niet heel egoïstisch als ik verdrietig ben, heb ik niet gewoon zelfmedelijden. Ik had allerlei gedachtes en oordelen. In alle gevallen was ik hard voor mezelf.
Tot iemand me vroeg of er persé een gegronde en door mijzelf goedgekeurde en verantwoorde reden moet zijn om me verdrietig te voelen. Je kunt je toch ook verdrietig voelen en daarmee okay zijn was haar reactie. Er viel een last van mijn schouders.
En zo is ook deze tijd een nieuwe ontdekkingsreis. Het begin van een nieuwe fase in mijn leven.
Precies 7 jaar zijn we samen geweest, mocht ik ervaren hoe het is samen te zijn met een intense man die zonder voorwaarden van me hield. We kenden beiden het belang van vrijheid en jezelf kunnen zijn en respecteerden dat in en van elkaar. Er was een sterk gevoel van verbondenheid. Een ervaring die ik de rest van mijn leven meeneem. In deze overgangsfase van wat geweest is onderweg naar een nieuw leven doet het goed terug te blikken en ook vooruit te kijken. Mezelf de ruimte gevend, zodat ideeën en plannen zich kunnen vormen.
Fijn is het ook te ervaren dat ik mensen tegenkom die even luisteren, een boodschap doorgeven,
iets aanbieden, er gewoon zijn. Life is easy if you know the way hangt in mijn kantoor. Een uitspraak van André die hier nog aanwezig is, op wat voor manier dan ook.
Comments