Meerdere malen in mijn leven heb ik ervaren dat het leven er plotseling heel anders uit kan zien. Die dag vlak voor mijn verjaardag waarop ik net kadootjes had gekregen van mijn collega's, horend bij de felicitaties. De zon scheen, de meisjes waren nog heel klein en ik ging even langs mijn ouders. Daar vertelde mijn vader me dat mijn broer was overleden, in een klap, plotseling. Die keer dat ik me geliefd voelde maar mijn vriend me vertelde dat hij achter mijn rug om een oude geliefde had ontmoet en de vlam weer in de pan was, hij ging met haar verder. De aarde leek onder me vandaan te vallen. Wij, hij en ik, was plotseling hij en zij geworden. Een dolksteek die pijn deed. Of het moment waarop ik hoorde dat mijn vaste baan, met mijn vaste inkomen, ophield te bestaan. Weg ritme, weg houvast, weg zekerheid. De dag ook dat wij elkaars naam nog nooit hadden gehoord, elkaar nog nooit in de ogen hadden gekeken en de dag waarop we elkaar voor het eerst hoorden en zagen. Vanaf toen zag het leven er ook heel anders uit, was er een sprankel, een vlammetje dat uitgroeide tot iets moois, iets zeer waardevols. En ook nu weer ziet mijn leven er van de ene op de andere dag heel anders uit. Zijn dromen, plannen in een klap weggevaagd. Kijk ik naar foto's aan de muur van mijn kantoor, praat ik tegen iemand die ik niet meer zie. Vertel ik mezelf elke dag dat je niet meer terugkomt, dat alles voorgoed anders is, hoe vreemd ook. Tegelijk voel ik die enorme wilskracht, mijn veerkracht, om stil te staan en ook door te gaan. Een van mijn sterkste kanten is dat ik goed kan relativeren. Er zijn nog meer, er zijn nog nieuwe avonturen te beleven. Ik mag huilen, ik mag lachen, ik mag delen, nog niet weten hoe en waar naartoe. Vertrouwen in loslaten, vertrouwen is mijn houvast.
Yorumlar