Het is een privé nummer dat mij belt. Dat zal het ziekenhuis zijn, ze hebben me verteld dat ze me gaan bellen via een afgeschermd telefoonnummer. Een vriendelijke vrouwenstem vraagt of ik een scheerapparaat wil komen brengen. Ik probeer me te focussen.
Een scheerapparaat? Jouw scheerapparaat? Ik weet niet eens of je er een hebt. Hoe scheer jij je eigenlijk, met een apparaat of met ‘de vergulde hand’. Ik probeer het me te herinneren. Beelden van de foto’s die je me soms stuurde van je gezicht, waaraan ik dan iets anders moest zien, komen voorbij. 'Oooh je hebt je geschoren' raadde ik vaak in 1x goed.
Waar is het koffertje dat je altijd bij je had vanuit je eigen huis, met daarin je persoonlijke spullen.
Zit daar een scheerapparaat in? Is het op de camping? Ik loop ondertussen naar boven om in de badkamer te kijken. Ik zie niks dat lijkt op scheermateriaal.
Dan vraag ik de vrouwenstem waar het eigenlijk voor is. Dan kunnen we meneer scheren is het antwoord. Meneer? Scheren? Uuuhh…heeft hij daarom gevraagd? Nee, meneer is momenteel ook niet aanspreekbaar, maar het is wel even netjes zegt ze. Niet aanspreekbaar? Meneer? Netjes? waar gaat dit over...
Dan dringt het tot me door. Jij hebt niet gevraagd of je geschoren kon worden maar iemand die jou helemaal niet kent en meneer noemt bedenkt dat het wel netjes is dat je geschoren wordt. Dat gaat dus niet gebeuren. Niet alleen hou ik van je ‘ruige zeeman’ look, we gaan je ook niet lastigvallen terwijl jij, zoals je veel vaker deed, in overleg bent met ‘boven’. Over of je nog een tijdje hier op aarde kunt blijven of dat het tijd is terug te keren. Een proces dat respect verdient, niemand hoeft je daarbij te storen, te kriebelen aan je gezicht of jou te laten lijken op haar beeld van netjes. Mooi niet. Het is mooi zo.
Comments