Weerzien

Als ik in de auto zit op de terugweg van een afspraak bedenk ik hoe het zou zijn als je me op dat moment zou bellen. Zou zeggen dat je terug bent gevlogen en op Schiphol staat. Dat je erachter bent gekomen dat je een verkeerde afslag hebt genomen en je gewoon weer terug bent op aarde. Hoe zou dat zijn. Je hebt nog nooit gevlogen, het leek je ook niks, maar toch heb je nu het vliegtuig genomen en bent er weer. Natuurlijk zou ik meteen gas geven en doorrijden naar Schiphol. Je hoeft me niet te zeggen bij welke gate je staat, ik vind je wel. Nou ja zeg…dat je terug bent, wie had dat nou verwacht. Niemand toch. Dat ik je dan weer zou zien, weer in je helderblauwe ogen kan kijken, voelen hoe je me vastpakt zoals je altijd deed, twee handen in mijn zij. Het zou wat zijn zeg. Wat zou ik als eerste tegen je zeggen, ik vraag het me af. Ik denk niks. Ik denk dat we elkaar aan zouden kijken, we hadden vaak geen woorden nodig. Dat vond je zo mooi met mij zei je altijd, dat we absoluut verbinding met elkaar hadden zonder te hoeven praten. Op de terugweg zou ik je dan vertellen hoe het was, hier zonder jou. Hoe vreemd, hoe raar, hoe verdrietig ook. Hoe onverwacht ook allemaal. En ik zou willen weten hoe het was, je hebt al eerder een bijna-dood ervaring gehad, nu had je een hele echte. Was het net als de vorige keer, klopt het ook dat je nog naar me zwaaide toen je overging, want zo leek het voor mij. Was je steeds bij me in de tijd daarna of hoe ging het eigenlijk. Het is ook een beetje vreemd om weer bij elkaar te zijn, immers ik heb mezelf vele malen verteld dat je echt niet meer terugkomt, hoe graag ik ook zou willen. Dat heb ik vaak gezegd en ook nu dringt weer door dat het ook zo is. Dat je me nooit meer gaat bellen, dat ik nooit naar Schiphol hoef te rijden om jou te halen. Je hebt nog nooit gevlogen en gaat dat nu ook niet doen...