Zo anders

Mijn agenda geeft aan dat ik vandaag naar de Ardennen ga. Een week samen met mijn geliefde en mijn kinderen. Heerlijk! Hoe anders is de realiteit. Ik zit in huis en mijn geliefde André is alleen nog met een fysiek lichaam bij ons. De uitvaartkist staat in zijn praktijk, op zijn behandeltafel. Ik kijk naar zijn grijze, rechtopstaande haren, zijn ongeschoren kin, het gezicht en het lichaam dat ik zo goed ken. Zijn warmte is weg, hij voelt koud aan. Hoe anders ziet het leven er plotsklaps uit. Ik denk aan zijn laatste blik in het ziekenhuis, die eerste avond. Nog in helemaal in shock stonden we aan zijn bed, nadat we met loeiende sirenes waren aangekomen. Een groot herseninfarct was te zien op de scan, het zag er weinig hoopgevend uit. Hij pakte mijn hand, was nog grappig en we zouden eerst naar huis om te proberen te slapen. Hij had ook rust nodig. Bij het verlaten van zijn kamer draaide ik me om. Hij zwaaide en zijn blik was vol liefde. Zo vol liefde dat ik besloot om te draaien en nog even bij hem te gaan zitten, zijn hand nog even weer vast te houden. De dagen daarna raakte hij steeds verder weg. Tot hij definitief overging. Lieve, lieve André. Zo zachtaardig, bescheiden en warm. Van alle kanten komen steunbetuigingen binnen, ik kan ze niet eens allemaal lezen. Honderden mensen die goede en mooie herinneringen aan hem hebben, die hij heeft geholpen, waarbij hij wonderen heeft verricht, zo lees ik en wist ik ook. Zo anders ziet het leven er plotseling uit. Zo anders zonder André. Zo anders zonder André die zo anders was. Lieve, lieve André.