Hij was een jaar of 9. De kleine jongen met de helderblauwe ogen. Het was op een zaterdagmorgen dat hij van huis gehaald werd omdat er een voetbalwedstrijd op het programma stond. Best spannend, maar hij had er zin in. Zijn moeder wenste hem veel plezier en succes en daar ging hij. Zijn beste vriendje was er ook bij. Er zijn momenten dat ik nog aan hem denk. Aan zijn onbevangenheid en aan zijn wijsheid. Want zijn leven veranderde die dag. Niet lang nadat hij de deur uit was kreeg zijn moeder een hartstilstand en viel neer, 42 jaar oud. Het was zijn vader die hem dit nieuws moest vertellen, toen hij van het voetbalveld kwam. Een paar uur later zat ik bij hen aan tafel. Hij zat tegenover mij, tussen zijn oudere broer en zus in. Ze hadden net samen kleren uitgezocht voor hun moeder, die ze aan zou krijgen als ze in haar uitvaartkist kwam te liggen. Wat een schrik en wat een verdriet. Er zouden veel mensen naar de uitvaart komen, dat wisten ze meteen. We spraken over een geschikte locatie. Toen ik zei dat de beeldschermen in de ontvangsthal aan zouden kunnen als er te weinig ruimte in de aula was keek hij me aan en sprak. "Nee, dat wil ik niet, dit is geen film, maar echt gebeurd....." Er sprak veel uit deze woorden van dit jonge kind, die zich realiseerde dat hij zijn moeder was verloren, dat het geen film was, maar echt gebeurd. Ik denk er nog wel eens aan. Vooral op die momenten waarop het lijkt alsof de hele wereld perfect moet zijn, alsof alles perfect moet gaan en verlopen. Tenminste precies passend in het beeld wat we voor ogen hebben wat goed en perfect is. Maar het leven is geen film die je kunt regisseren. We krijgen dagelijks op allerlei manieren perfecte plaatjes voorgeschoteld, maar dat is niet de realiteit. Het lijkt ook alsof de eisen die gesteld worden aan het leven en ook aan het afscheid van het leven veel hoger worden. Alles moet perfect zijn, of in elk geval perfect ogen voor de buitenwereld. Zo was er laatst een typfoutje in het correspondentieadres op een rouwkaart geslopen. Omdat deze door mensen wordt gemaakt. De familie vertelde mij dat werkelijk iedereen hen gebeld had om te laten weten dat er een fout op de kaart stond. Ik had ze zo gegund dat werkelijk iedereen hen gebeld had om te informeren of ze iets konden betekenen in deze moeilijke tijd. Het leven komt zoals het komt, waarschijnlijk anders dan in de film of in de beelden op social media. Wie zich dat realiseert en ook accepteert is in staat te leven en te geven. Uit liefde, voor het leven en voor elkaar.
