En dan is daar die dag. Dat je een brief vindt op de deurmat. Afzender is de gemeente. Je hebt de tel van de jaren niet bijgehouden, maar de ambtenaar wel. Het is bijna zover. De grafrechten verlopen volgend jaar. Dus wat wil je. Zeg het maar. Er zijn twee keuzes: ruimen of bijbetalen.
Mijn vader komt langs, de brief in zijn hand. Ja, natuurlijk, inderdaad. Het is alweer zo lang geleden. We kijken elkaar aan. Wat moeten we hiermee? We moeten iets beslissen. Logisch zegt het verstand. De termijn is verstreken, dus de gemeente wil weten wat we willen. Nee, zegt het gevoel. Het is een vraag met een onmogelijk antwoord. Ruimen voelt als onmogelijk, alsof we de laatste restjes van hem weggooien. Nee, dat gaat sowieso niet gebeuren. Verlengen dan. Maar waarvoor. Gaan we er nog naartoe? Soms, maar niet vaak.
Mijn moeder wil graag weten wat ik zou willen. Immers er kan een moment komen dat ik de enige ben die over is van ons gezin. Dat zou kunnen, wie zal het zeggen. Ooit leek het logisch dat mijn broer, als jongste van ons, de langst levende zou zijn. Is herbegraven een idee, op een plek waar ruimte is voor iedereen, of toch maar niet. We laten alle opties passeren.
Een gedachte overheerst bij mij. Bij ons alle drie. Dat we deze vraag niet willen beantwoorden. Dat we deze vraag niet op de deurmat hadden willen vinden. Dat we de rust die er rondom de plek waar zijn lichaam is begraven niet willen verstoren, alsof dat de herinnering, de beleving verstoord.
Tegenwoordig zijn er natuurbegraafplaatsen. Waar je een plekje koopt in de natuur, in het bos, een open veld of desnoods een grafheuvel. Als nabestaande ontvangen geen brief met keuzevragen, maar wordt rust voor altijd gegarandeerd. Een rustige gedachte, een veilig gevoel.
Wil je meer weten over een plek op een natuurbegraafplaats? Neem gerust contact op. Ik vertel je er meer over of ga met je kijken.
