Het is altijd heel bijzonder, zo’n eerste kennismaking na een overlijden. De familie is samengekomen en alleen dat al levert soms onwennige situaties op. Een weerzien na langere tijd of juist intieme momenten waarop de laatste details nog uitgewisseld worden, een gevoel van samen. Soms zijn de partners aanwezig, andere keren bewust niet. En dan komt daar die mevrouw die alles gaat regelen, dat ben ik dan. Saskia graag, geen mevrouw. Nee, nee natuurlijk…het is even wennen geen u te zeggen, maar na een tijdje lukt het. Tijdens de eerste kop koffie hoor ik graag hoe de situatie is, wat is er gebeurd. Het lucht op en doet goed om het verhaal te vertellen, te herhalen ook, zo dringt het steeds meer door. Ik luister en kijk rond. Waar ben ik terechtgekomen, wie was hij of zij en wat is belangrijk voor de nabestaanden. Er zijn emoties, spanning omdat de situatie nieuw is, soms krijg ik meteen al een briefje in mijn handen gedrukt met daarop de muziek die ze graag willen horen. Ik vertel dat we tijd hebben en alle stappen rustig doornemen, we gaan de grote lijnen uitzetten en door de dagen heen bewegen we mee met de behoeftes. Zo ontstaat er rust, we wennen aan elkaar, er worden tranen weggepinkt maar er wordt ook gelachen. Dat breekt de spanning en geeft wat ruimte.
Als we bij het invullen van de uitvaart zijn aangekomen wil men vaak dat er gesproken wordt over het leven van hun geliefde. Mijn eerste vraag is altijd of ze dat zelf willen doen, zij zijn immers degenen die het dichtstbij staan, echt kunnen spreken vanuit eigen herinnering. Niet iedereen lukt of wil dat. Als ze niemand in gedachten hebben bied ik aan te spreken, dat doe ik graag! Vaak volgt er dan een zucht van opluchting. Wat fijn, we kennen je nu al en dan hoeft er niet nog iemand anders te komen. Afgelopen week zat ik aan tafel bij een man die zijn echtgenote moet missen nadat ze ruim 60 jaar samen zijn geweest. Als ik vraag hoe ze elkaar ontmoet hebben verteld hij dat hij haar zag op een bruiloft. Hij is niet echt verlegen en ging bij haar tafel zitten. Ik weet nog goed dat ze een witte rok met rode stippen droeg zegt hij, de tranen schieten hem in de ogen. Ze was zo mooi, zo lief, ik was op slag verliefd en dat is altijd zo gebleven…. In de aula vertel ik over haar leven. Over die eerste ontmoeting…..weer schiet hij vol, zijn dochter slaat haar arm om hem heen. Het was en is echte liefde. Ik voel me dankbaar dat ik hen mocht ontmoeten, getuige mocht zijn van het warme gevoel van echte liefde.
