Ze ziet de dingen anders. Misschien wel omdat ze meer ziet. Ze heeft niet direct haar mening klaar maar kijkt, voelt en doorziet. Voor haar is het leven een groot avontuur. Niet maakbaar maar gegeven en gekregen. Vaak voelt ze zich klein, als onderdeel van een groot geheel. Van een leven wat je moet of zou kunnen beheersen begrijpt ze niets. Ze wil graag weten hoe ik in het leven sta, voordat ze een keuze maakt voor een uitvaartbegeleider. Mensen vinden me soms zweverig vertelt ze. Omdat ik geloof dat het leven goed is zoals het is, dat er meer is tussen hemel en aarde en we hier zijn met reden. Namelijk om te leren in en van het leven. Er is veel meer dan we met het blote oog zien, al die miljoenen onzichtbare draadjes die ons verbinden met elkaar. Als de een trekt, beweegt de ander mee. Draden ook die door familielijnen lopen en je onlosmakelijk met elkaar verbinden. Kriebelig wordt van ze mensen die voor een ander bepalen dat deze kwetsbaar of sneu is. Daar heeft ze niks mee, je kunt niet oordelen over het leven van een ander. Ze schenkt nog een kopje thee en vertelt me dat ze ooit had afgesproken met haar man dat hij van zich zou laten horen, zich zou laten zien als hij niet meer hier zou zijn. Ze wisten niet of het kon, maar ze spraken het wel af. En eigenlijk al vanaf de dag na zijn heengaan zag ze een vogeltje, steeds dezelfde, die voor haar raam kwam zitten. Ze had het vogeltje nog nooit eerder bij haar raam gezien. En zo waren er meer dingen waar ze zijn hand in zag, die haar troost gaven. Ze wil niet dat er aan haar gedokterd wordt, levensrekkend. Dat past niet bij haar kijk op het leven. Het leven is goed zoals het is, wij gaan hier niet bepalen wat de juiste tijd is om te gaan zegt ze. Het zonnetje schijnt een beetje als ze is gegaan, we haar wassen en aankleden op haar eigen bed. Ik kijk naar buiten. Vlak voor haar raam fladderen ze, twee vogeltjes dicht bij elkaar…
