“Goh, schrijf je geen blogs meer?” Die vraag werd me onlangs gesteld. En inderdaad, ik ben al een tijdje stil wat dat betreft. Stilte die voor mij natuurlijk is, in een situatie van crisis. Om te kijken, horen en voelen wat er aan de hand is. Ik trek me even terug om dingen te laten bezinken en vervolgens weer keuzes te maken. Nieuwe intenties.
Het afgelopen jaar kenmerkte zich ook nog door beheersing en controle. Iets wat al helemaal niet bij mijn natuurlijke staat van zijn past. Het is ook een illusie te denken dat alles te beheersen en te controleren is.
Een spannende gedachte wellicht. Voor mij persoonlijk heeft het meer te maken met vertrouwen.
Op dat er meer is dan beheersing en controle. Veel meer. Meer tussen hemel en aarde ook.
Nu kom ik regelmatig in een voor mensen ongebruikelijke en onbekende situatie terecht. Een kleine of grote crisis. Ook dan komt er een moment waarop ik me even terugtrek. Een wandeling maak met de hond, een nachtje slaap of wat maar even nodig is. Omdat alle verhalen en emoties ook iets met mij doen, ik iets in mezelf herken of juist niet. Maar tijdens het verzorgen van een uitvaart gaat het niet om mij, niet over wat een situatie bij mij oproept. Het gaat puur en alleen om hen die achterblijven en hun behoeften. Door me soms eventjes terug te trekken kan ik dingen ook weer scheiden. Wat mooi is aan deze tijd is dat er ruimte is voor vernieuwing, voor eigen invulling. We worden gedwongen van de bekende paden af te wijken. Termen als “we doen altijd…..” werken niet meer. Omdat veel anders gaat nu. Het nodigt mensen uit om even stil te staan, te bedenken en te voelen wat echt belangrijk voor hen is. Bewuste keuzes maken, daar gaat het om. Dat stil staan, dat doen we samen. Want als je even helemaal stil bent en alles loslaat, dan komen de antwoorden als vanzelf. Heb vertrouwen!
