We ontmoeten elkaar in mijn kantoor. Ze komen uit de randstad en hebben mij gevonden via internet. Het gaat om hun broer. Hij woonde vele jaren net buiten Assen en is gisteravond overleden. Ze kijken rond in het monumentale pand tegenover het Pannenkoekenschip. Ik schenk de warme koffie. Om een beeld te krijgen van de situatie en van hun broer nodig ik hen uit te vertellen. Het is lastig zegt ze. Mijn broer leefde buiten de maatschappij, verdoofde zichzelf vele jaren met van alles, was creatief en volledig ongrijpbaar. Ze kijkt me aan, wachtend op een reactie. Of ik er wat van vind. Maar ik wil alleen maar luisteren. De situatie is complex zegt ze meerdere malen. Hun oudste zus is vorig jaar overleden, maar daar hadden ze geen contact mee, zij en haar man. Allemaal toestanden zegt ze weer. Moeder is op leeftijd en vergeet regelmatig wat haar net verteld is. Ze heeft haar vanmorgen gesproken. Het nieuws dat haar zoon is overleden lijkt niet goed door te dringen.
Als ik vraag wat ze graag zou willen antwoord ze dat ze graag op een liefdevolle manier afscheid wil nemen. Maar niet weet hoe en met wie. Immers de hele familie ligt met elkaar overhoop. Haar broer heeft ook nog kinderen, die wonen allang niet meer bij hem en eerlijkgezegd hebben ze die ook al jaren niet gezien, de vraag is of ze ze nog herkent. Ik stel voor eerst wat praktische dingen te regelen, dan zetten we alvast wat in gang. Ze haalt opgelucht adem. Even weg van de emoties, de verstrikkingen in herinneringen en de keuzes wat wel te vertellen en wat niet.”Wat een rare familie zijn we hè” zegt ze bij het tweede kopje koffie. Ik ben juist blij dat ze er zijn. In alles voel ik hun behoefte aan liefde, aan zorgzaam zijn. De kwetsbaarheid en het voelen wat ze wel en niet op tafel willen leggen. De band groeit door de dagen heen, stap voor stap maken ze hun keuzes, blijkt iedereen ontroerd en betrokken op zijn of haar eigen manier. Rare families bestaan niet. Ik denk weleens dat ik raar ben omdat ik niet veel praat. Maar luisteren is vaak gewoon meer waard.
